ตลอดไป เข้าใจว่ามันไม่มี
แต่ถ้าเธอไม่หายไปก็ดี
แค่เพียงไม่อยาก ให้จบลงสักวัน
แต่เหมือนว่า กาลเวลายิ่งผ่านไป
คงไม่ไหว ที่จะทำให้เธอ
อยู่กับฉัน ต่ออีกวันพรุ่งนี้
ฉันไม่อาจ
ได้ยินเสียงเธอ ได้เจอสายตา
แค่ภาวนา
ก็คงไม่พอที่จะรั้งเธออีกแล้ว
มีเพียงสายลม
และรอยน้ำตา
ต่อให้เข้าใจ แต่ก็เสียใจอยู่ดี
จันทร์ที่แสนไกล
ในคืนไหนที่ยังเหม่อมอง ก็คิดถึงเธอเหลือเกิน
ได้แต่ถามตัวเอง ซ้ำซ้ำอยู่อย่างนั้น
ต้องทำอย่างไร จึงจะไม่เสียใจ
ต่อให้รู้ว่าการจากไปมันคือเรื่องธรรมดา
ที่แม้จะเข้าใจ แต่เหมือนไม่เข้าใจ
ต่อให้นานเท่าไร ก็ยังต้องการให้เธอ
อยู่กับฉัน ต่ออีกวันพรุ่งนี้
ฉันไม่อาจ
ได้ยินเสียงเธอ ได้เจอสายตา
แค่ภาวนา
ก็คงไม่พอที่จะรั้งเธออีกแล้ว
มีเพียงสายลม
และรอยน้ำตา
ต่อให้เข้าใจ แต่ก็เสียใจอยู่ดี
อยู่กับฉัน ต่ออีกวันพรุ่งนี้
ฉันไม่อาจ
ได้ยินเสียงเธอ ได้เจอสายตา
แค่ภาวนา
ก็คงไม่พอที่จะรั้งเธออีกแล้ว
มีเพียงสายลม
และรอยน้ำตา
ต่อให้เข้าใจ แต่ก็เสียใจอยู่ดี